Charakterystyczną formą naprawienia szkody na osobie powstałej w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, polegającej na uszkodzeniu ciała bądź rozstroju zdrowia jest renta odszkodowawcza uregulowana w art. 444 § 2 k.c.

Żądanie jej zasądzenia jest w pełni zasadne w sytuacji, gdy doszło do wystąpienia jednej z przesłanek określonych w wyżej wskazanym przypisie – tj. do całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej bądź do zwiększenia potrzeb osoby poszkodowanej lub też zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość. Zatem każda z wymienionych powyżej okoliczności stanowi samodzielną, odrębną podstawę do orzeczenia renty, lecz mogą się również uzupełniać i pozostawać w ścisłym związku, wszystkie więc powinny być uwzględnione przy ustalaniu wysokości renty.

Celem renty odszkodowawczej jest zapewnienie osobie poszkodowanej stałych świadczeń oraz umożliwienie zrekompensowania szkód o charakterze majątkowym.

Renta odszkodowawcza należy się osobie poszkodowanej, gdy wykaże ona, iż utracił zdolności zarobkowania oraz widoki na przyszłość, a także, gdy zwiększyły się jego potrzeby wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Według reguł prawa, radca prawny Leszno uzna; że powyżej przedstawione następstwa powinny mieć charakter trwały, jednakże nie jest wymagane, aby były nieodwracalne.

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie (np. konieczność stałego leczenia, zabiegów, kuracji, opieki osób trzecich, specjalnego odżywiania itp.). Zmniejszenie się widoków powodzenia na przyszłość wyraża się uszczerbkiem majątkowym, polegającym na utracie innych korzyści majątkowych, jakie poszkodowany, dzięki swoim właściwościom (np. szczególne uzdolnienia czy kwalifikacje) mógłby osiągnąć, gdyby nie doznał uszczerbku na zdrowiu. Niemniej jednak według przepisów, prawnik Leszno zauważy, iż poszkodowanego obciąża w procesie ciężar udowodnienia, że takie zwiększone potrzeby istnieją oraz wymagane jest wykazanie, choćby w przybliżeniu, wysokości żądanej miesięcznej renty.

Okres, na który renta powinna zostać orzeczona, uwarunkowany jest przez różne nieostre przesłanki, niejednokrotnie niemożliwe do ustalenia.

Renta powinna zostać przyznana na taki okres, w jakim to okresie występują trwałe przesłanki przemawiające za jej zasądzeniem – nie zawsze wymagane jest wskazanie terminu końcowego świadczenia renty na rzecz poszkodowanego. Orzeczenie, w którym sąd orzeka o obowiązku zapłaty renty ma jedynie charakter deklaratoryjny, a zatem nie ma przeszkód, ażeby osoba poszkodowana żądała zapłaty renty również za okres poprzedzający wytoczenie powództwa. Nie mniej jednak, zasądzenie renty odszkodowawczej bez określenia terminu końcowego nie jest związane z jakimkolwiek ryzykiem po stronie zobowiązanego do świadczenia, albowiem w przypadku postępu medycyny, poprawy stanu zdrowia osoby poszkodowanej oraz uzyskania przez nią zdolność do pracy, na podstawie art. 907 § 2 k.c. dłużnik (tj. zobowiązany) może wystąpić z powództwem o zmianę jej wysokości, bądź ustalenie wygaśnięcia swego obowiązku.

W sytuacji zasądzenia renty odszkodowawczej, nowe okoliczności, będące podstawą dla stwierdzenia zmiany stosunków, mogą dotyczyć sfery osobistej uprawnionego do renty bądź też zobowiązanego do świadczenia tytułu, jak również kwestii o charakterze obiektywnym.

Porady prawne Leszno